ماتریکس من

سالها پیش وقتی کوچیک بودیم بازیهامون خلاصه می شد به بازیهای قایم موشک و هفت سنگ و مجسمه بازی و … اون موقع ها هنوز بازیهای کامپیوتری در ایران وارد نشده بود. اولین بازیی که دیدم، تی وی گیم بود. سال حدود 64 که من هشت سالم بود. خیلی بازی ساده ای بود که اگه الان جلوی بچه ها بذاریش پرتش می کنن اون طرف. دو تا خط ساده که بالا و پایین می رفتند و یک توپ که مورب بین اونا حرکت می کرد و وقتی به اونا میخورد برمی گشت و اگه از خطی رد می شد گل به حساب میومد. زمینه سیاه و بسیار ساده بود. از دیدن دنیای ساده ولی عجیب اون بازی بسیار هیجان زده می شدم. دنیایی که تو تلویزیون جریان داشت و کنترلش دست ما بود. به تدریج بازیها پیشرفت کردند. آتاری اومد و بازی قایم موشکش رو به خاطر فضاهای ملموس و واقعیترش خیلی دوست داشتم. وقتی با اون بازی می کردیم از بازی واقعیش تو این دنیا بیشتر لذت میبردیم. الان هم بازیهای کامپیوتری خیلی پیبشرفته تر و واقعیتر شدند. گرافیک قویتر و ابزار کنترلی و روابط بین کاراکترها هم بیشتر شدند. میشه پیش بینی کرد که بازیهای نسلهای بعدی به سمت سه بعدی واقعی پیش برند. (نه مثل شبیه سازهای سه بعدی که در صفحه دوبعدی کار میکنند. منظورم بازیهایی مثل medal of honor و یا duke اند) بازیهایی که انسان می تونه درش مثل همین دنیا حرکت کنه ( نمونه اش همین عینک ها و دستکشها و چکمه های سه بعدی ساز فعلی هستند که البته تو ایران هنوز نیومده) و به همین ترتیب پیشرفته تر بشن تا برسن به نمونه ای مثل ماتریکس که در اون، بازی با واقعیت هیچ فرقی نداشته باشه. مطمئن باشین بهش می رسیم. الان فقط به رویاش فکر کنید که چه کارهایی که نمیشه باهاش کرد.