ماتریکس من

آدما یا زیبا هستند و یا جذاب. لزوما هر جذابی زیبا نیست . ولی هر زیبایی می تونه یه جور جذابیت منحصر به فردی داشته باشه.

زیبایی هم چیزی جز انتقال یک حس ناب و سراسر از آرامش نیست. این هم خصوصیاتی رو می طلبه که بارز ترینش همون پاکی روحه. بعضی از این عارفا اینقدر چهره زیبایی دارن که واقعا وقتی آدم بهشون نگاه می کنه انگار داره به قرص ماه نگاه می کنه و آرامش می گیره. همینطور بعضی از آدمای معمولی که چهره ای معمولی دارن ولی به معنی واقعی زیبا هستند. این آدما در همون نگاه اول آدم رو محو زیبایی خودشون می کنن و نیازی به همصحبتی هم ندارن که اگر هم باهاشون هم صحبت بشین بیشتر جذبشون می شین.

به نظر بنده هیچ چیز به اندازه پاکی و زلالی روح در زیبایی تاثیر نداره.

جذابیت چیزی جز فریبندگی نیست. اولین حسی هم که در اثر فریبندگی تحت تاثیر قرار می گیره حس جنسیه. خیلی  از این آدمای جذاب چیزی جز ظاهر هوس برانگیز ندارن. و این زیبایی نیست. بعضی از این آدما چهره نازیبایی دارن که وقتی بهشون نگاه می کنید مضطرب هم می شین. اگه هم جذابیت جنسی رو هدف قرار ندن چون در نگاه اول جذبشون نمی شین باید دو کلام باهاشون صحبت کنین که بتونن فریبتون بدن. 

نمونه هر دو دسته آدما و بیشتر هم آدمای جذاب در هنرپیشه های تاتر و سینما به وفور پیدا می شن. بازیگرای زیبا راحت می تونن هر نقشی رو بازی کنن. بازیگرای نازیبا ولی جذاب هم هر چقدر تلاش کنن نمی تونن یک بازی خوب و درونی رو ایفا کنن و در نقشهاشون سراسر کبر و غرور و خودپرستی دیده میشه.  چون بازی درونی ( و یا زیرپوستی) باید برخاسته از روح پاک باشه. اکثر اینا هم دارای خصوصیات تبلیغاتی وسیعی هستند و البته به نظر خودشون هم خیلی خوشگلن و این هم نشانه یک روح نازیباست. چیزی که به شدت چهره هاشونو کریه می کنه و عجبا که طرفدار هم زیاد پیدا می کنن.