درد روح آدم رو صیقل میده. روح آدم رو لطیف می کنه. چرا؟

آدم که درد می کشه می فهمه که انسان ضعیفتر از اون چیزی که فکر می کنه. آسیپ پذیر تراز اونیه که فکرش رو می کنه. اونوفته که...

شاید حتی گناهانش هم با درد کشیدن کم و کمتر بشه.

خدا نعمت درد رو هم به انسان هدیه کرده که خیلی چیزها رو بفهمه و از خیلی چیزها بهره مند بشه.

 پی نوشت: دوست خویم  ماووزه مطلبی در مورد احساس نوشته که البته به مطلب بالا خیلی مرتبط نیست. فقط  چون هر دو تو یک زمینه بودند اینو هم نوشتم.  

بعدش که خوندینش تصور کنید که پوست خودتون رو اونم بی هیچ بی حسی و داروویی بکنن.فقط باید درد کشیده باشین که اون بلا رو سر حیوانات نیارین . یا اینکه آدم هایی سادیسمی باشین. تصور کنید بعضی آدمها همین بلا رو سر آدمهای دیگه ای میارن و هیج کس هم صداش در نمیاد.
بعد اون وقت بگین کشورهای شرقی هم مثل ایرانیها احساساتی هستند. یه خدا که اینجوری نیستند.