توی هر دعوایی هر دو طرف مقصرند. شک نکنید. هر دوطرف. شاید خیلی وقتها همه بگن که مثلا حق با اون یکیه. ولی اگه کمی بیشتر فکر کنید اون طرف دیگه هم حتما درصدی از تقصیر رو داره.

خاتمه دوستیها هم همینطوره. هر دوطرف در این خاتمه مقصرند. شاید اگه کمی اهمیت برای دوستیشون قائل می شدند و وجود یک دوست براشون ارزشی می داشت این مسئله اتفاق نمی افتاد و به راحتی اونو از دست نمی دادند. (اینو برای وقتی می گم که تو ذهن حداقل یکی از طرفها ته مانده هایی از احساس تاسف وجود داشته باشه.) من یرای از دست دادن بعضی دوستهام واقعا تاسف می خورم. کاش اینجوری نمی شد. تقصیر از منه که برای نگه داشتنشون به خودم زحمت ندادم. حتی یک پیگیری ساده و شاید دلجویی. چی می شد مگه؟